Σχιζοφρένεια και τρίτη ηλικία

Abstract

Η «Σχιζοφρένεια» είναι ο όρος που χρησιμοποιείται στην ιατρική. Μια ιδιαίτερα περίπλοκη και όχι κατανοητή κατάσταση, τη πιο χρόνια αναπηρική από τις σοβαρές ψυχιατρικές διαταραχές. Λόγω της πολυπλοκότητας της λίγες μόνο από τις γενικεύσεις σχετικά με αυτή ισχύουν για όλους τους ανθρώπους που διαγιγνώσκονται ότι πάσχουν από σχιζοφρένεια. Η νόσος αυτή προκαλεί τη λανθασμένη ερμηνεία των ερεθισμάτων του περιβάλλοντος και των σκέψεων του ίδιου του πάσχοντος, με αποτέλεσμα τα συμπεράσματα του για την εξωτερική πραγματικότητα να είναι μη πραγματικά, ακόμη και στην περίπτωση που υπάρχουν αποδείξεις για το αντίθετο. Ακόμη και στη εποχή μας, αν και έχει επιτευχθεί σημαντική τεχνολογική πρόοδος, δεν έχουν εξαληφθεί οι πάγιες προκαταλήψεις για τα στερεότυπα που αφορούν τη διαφορετικότητα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται κοινωνικός αποκλεισμός, σε ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες όπως είναι η Τρίτη ηλικία και οι ψυχικά άρρωστοι άνθρωποι. Σκοπός αυτής της μελέτης είναι να αναδειχθεί το φαινόμενο της σχιζοφρένειας στη «Τρίτη Ηλικία» που είναι μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα, καθώς τα προβλήματα της ψυχικής υγείας αυξάνουν με τη πάροδο της ηλικίας. Αυτό το φαινόμενο είναι συνέπεια των οργανικών αλλαγών της γήρανσης, της αύξησης των σωματικών νοσημάτων που επηρεάζουν τη λειτουργία του εγκεφάλου, αλλά είναι και συνέπεια των περιβαλλοντικών και ψυχοκοινωνικών εντάσεων που θλίβουν τους ηλικιωμένους συχνότερα από τους νέους. Όπως η απώλεια της αυτονομίας, η απομόνωση και τέλος η αποστέρηση. Στο πρώτο κεφάλαιο της εργασίας μας γίνεται λόγος για τη φύση της ψυχικής ασθένειας, την αιτιολογία της, την ιστορική αναδρομή και τη συμπτωματολογία της. Στη συνέχεια αναλύεται η θεραπευτική μέθοδος, οι κλινικές εκδηλώσεις και οι νοσηλευτικές ευθύνες στην θεραπεία των ασθενών. Επιπλέον αναλύεται η Τρίτη ηλικία, οι θεωρίες του γήρατος, τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας, η έννοια της ποιότητας ζωής των ηλικιωμένων, τα νομικά και ηθικά δικαιώματα των ψυχικά πασχόντων, ο λόγος που αντιστέκονται στη ψυχοθεραπεία και τέλος την ολιστική νοσηλευτική φροντίδα των ασθενών με ψυχικά προβλήματα, αλλά και λόγω ηλικίας είναι αναγκαίο να αντιμετωπίσουμε και οργανικά προβλήματα. Ως νοσηλευτές οφείλουμε να υπηρετούμε και να σεβόμαστε τον άνθρωπο. Είναι καθήκον όλων μας να απομακρύνουμε οποιεσδήποτε προκαταλήψεις και να συμβάλουμε στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών, στοιχείο που επιφέρει τη βελτίωση του γενικότερου κοινωνικού πλαισίου που ζούμε με τους συνανθρώπους μας.