Τραυματισμοί του μυοτενόντιου πετάλου των στροφέων: ανασκόπηση της βιβλιογραφίας με έμφαση στην συχνότητα τραυματισμού των διαφορετικών μυών του στροφικού πεταλου, στην σοβαρότητα κάθε περίπτωσης και την αποτελεσματικότητα της φυσικοθεραπείας σε αυτές

Abstract

Η παρακάτω εργασία αποτελεί ανασκόπηση της ρήξης του πετάλου των στροφέων μυών του ώμου και την αποτελεσματικότητα της φυσικοθεραπευτικής αντιμετώπισης ανάλογα το είδος της κάκωσης. Η ρήξη του πετάλου αυτού είναι μια συνήθης κάκωση του ώμου η οποία αφορά όλες τις ηλικίες, αν και αυξάνεται ο κίνδυνος με την πρόοδο της ηλικίας. Μπορεί να ευθύνεται σε διάφορα αίτια, όπως εξωγενείς παράγοντες (π.χ. ευθύς τραυματισμός της περιοχής) ή ενδογενή αίτια (π.χ. εκφυλισμός των ιστών, διαταραγμένη εμβιομηχανική της περιοχής κλπ). Πιο συγκεκριμένα, το πέταλο στροφέων αποτελείται από τέσσερις μύες, τον υπερακάνθιο, τον υπακάνθιο, τον υποπλάτιο και τον ελάσσων στρογγύλο. Ρήξη αυτών των μυών μπορεί να προκαλέσει πόνο, οίδημα, αστάθεια και μειωμένη λειτουργικότητα. Όσο μεγαλύτερη είναι η ρήξη και όσοι περισσότεροι μύες διαταραχθούν, τόσο αυξάνεται η σοβαρότητα και οι λειτουργικοί περιορισμοί της άρθρωσης του ώμου. Διάγνωση αυτής της κάκωσης μπορεί να γίνει με απεικονιστικό έλεγχο με μεγάλη ακρίβεια, ο οποίος περιλαμβάνει απλές ακτινογραφίες, μαγνητικές τομογραφίες, αξονικές τομογραφίες και διαγνωστικό υπέρηχο, καθώς και με κλινικές δοκιμασίες δύναμης, εύρους τροχιάς και ειδικά τεστ υψηλής ευαισθησίας για συγκεκριμένους μύες. Η θεραπευτική προσέγγιση χωρίζεται στην συντηρητική θεραπεία και στην χειρουργική επέμβαση. Η χειρουργική επιδιόρθωση του στροφικού πετάλου μπορεί να γίνει με ανοιχτή τομή, mini-open τομή και αρθροσκοπικά, με την τελευταία μέθοδο να είναι πλέον η πιο δημοφιλής. Η συντηρητική θεραπεία στοχεύει αρκετά στον έλεγχο του πόνου και αύξηση της λειτουργικότητας και περιλαμβάνει ακινητοποίηση, μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα και φυσικοθεραπεία. Η φυσικοθεραπεία χρησιμοποιείται και στις δύο προσεγγίσεις και παίζει σημαντικό ρόλο στην βελτίωση της υγείας του ασθενούς, ενώ περιλαμβάνει ηλεκτροθεραπεία, LASER, υπέρηχο, κρυοθεραπεία, διατάσεις, κινητοποιήσεις και ασκήσεις ενδυνάμωσης. Παρά τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές και τα προγράμματα που υπάρχουν, η φυσικοθεραπεία πρέπει να προσαρμόζεται και να εξατομικεύεται στις ανάγκες και τις δυνατότητες του κάθε ασθενούς.