Η ΧΡΗΣΗ 3 ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΚΛΙΜΑΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΣΗ ΣΤΗ ΒΙΝΤΕΟΑΚΤΙΝΟΣΚΟΠΗΣΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΠΑΡΚΙΝΣΟΝ ΜΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΔΥΣΦΑΓΙΑ

Abstract

Σκοπός: Σκοπός της παρούσης έρευνας είναι η εξέταση της κλινικής σημασίας των φαρυγγικών υπολειμμάτων μετά την κατάποση σε δυσφαγικούς και μη δυσφαγικούς ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον. Περιγραφή/Εισαγωγή: Πραγματοποιείται επισκόπηση της πρόσφατης βιβλιογραφίας σχετικά με την παθοφυσιολογία και τα χαρακτηριστικά της νόσου του Πάρκινσον και των διαταραχών σίτισης και κατάποσης που παρουσιάζονται στη νόσο. Επιπλέον παρατίθενται οι πιο πρόσφατες μελέτες που ερευνούν τα φαρυγγικά υπολείμματα σε τυπικούς και μη πληθυσμούς. Μεθοδολογία: Το δείγμα της παρούσης έρευνας συλλέχθηκε σε νοσοκομείο του εξωτερικού με τη συναίνεση των ασθενών με νόσο του Πάρκινσον, οι οποίοι υπεβλήθησαν σε βιντεοακτινοσκοπική αξιολόγηση της κατάποσης. Από αυτούς επιλέχθηκαν 5 ασθενείς που παρουσίαζαν δυσφαγία και 5 που δεν παρουσίαζαν για περεταίρω ανάλυση. Κάθε ασθενής πραγματοποίησε 18 καταπόσεις υγρών διαφορετικών πυκνοτήτων αναμειγμένων με ανιχνευτική ουσία. Οι καταπόσεις στο σύνολό τους ήταν 215 και από αυτές αναλύθηκαν οι 210. Τα υπολείμματα που παρουσιάστηκαν μετά από κάθε κατάποση καταγράφηκαν και βαθμολογήθηκαν μέσω των κλιμάκων Dejeager et al. (1997), των Eisenhuber et al. (2002) και τη Bolus Residue Scale (BRS, Rommel et al, 2015). Παράλληλα καταγράφηκαν χαρακτηριστικά της φυσιολογίας της κατάποσης ενδεικτικά για τον πληθυσμό του ιδιοπαθούς Παρκινσονισμού, όπως η πρώιμη διαφυγή και το lingual pumping. Δόθηκε επίσης η βαθμολογία της κλίμακας Penetration/Aspiration Score (PAS) για κάθε κατάποση. Στη συνέχεια, τα δεδομένα αναλύθηκαν μέσω του προγράμματος SPSS. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η 1η ομάδα (ασθενείς με δυσφαγία) πραγματοποίησε περισσότερες καταπόσεις συνολικά από τη 2η (ασθενείς χωρίς) και ήταν στατιστικώς σημαντική η διαφορά. Η πρώιμη διαφυγή παρουσίασε στατιστικώς σημαντική διαφορά για τη 2η ομάδα στις μονές και πρώτες καταπόσεις σε σχέση με την 1η ενώ το pumping και το PAS για τις μονές της 1ης σε σχέση με τη 2η. Άριστη συσχέτιση είχαν οι κλίμακες Dejeager et al. και η BRS, ενώ χαμηλότερη συσχέτιση υπήρξε με τη 2η κλίμακα. Τέλος το pumping παρουσιάζει πολύ χαμηλή συσχέτιση με το βαθμό διείσδυσησ-εισρόφησης ενώ οι δύο κλίμακες έδειξαν υψηλότερη συσχέτιση για την ομάδα των δυσφαγικών ασθενών. Από την άλλη πλευρά καμία συσχέτιση δεν υπήρξε για την ομάδα των μη δυσφαγικών με το PAS. Συζήτηση/ Συμπέρασμα: Από τα παραπάνω προκύπτει ότι τα υπολείμματα αποτελούν ένα κλινικά σημαντικό εύρημα για τα άτομα με δυσφαγία ενώ οι ασθενείς με δυσφαγία φαίνεται να παρουσιάζουν συγκεκριμένα διακριτά χαρακτηριστικά φυσιολογίας. Επιπρόσθετοι παράγοντες μπορούν να συμβάλλουν στην εμφάνιση περιστατικών διείσδυσης ή εισρόφησης, αλλά μεγαλύτερο δείγμα και περισσότερη ανάλυση κρίνεται απαραίτητη για την εν τω βάθει κατανόηση των παραγόντων αυτών.