Επιτομή:
Ο θεσμός της παράλληλης στήριξης αποτελεί ένα σχετικά πρόσφατο μοντέλο εκπαίδευσης παιδιών με ΔΑΦ ή άλλες διαταραχές σχεδιασμένο ώστε να ανταποκρίνεται τόσο στις ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες αυτών όσο και στις σύγχρονες ενταξιακές μεταρρυθμίσεις. Στόχος της εργασίας είναι η εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με τις αντιλήψεις και τις θέσεις των άμεσα εμπλεκόμενων φορέων στη διαδικασία της συνεκπαίδευσης , των εκπαιδευτικών της σχολικής τάξης και των συνοδών παράλληλης στήριξης, αναφορικά με την εφαρμογή της παράλληλης στήριξης στον ελλαδικό χώρο. Στο πρώτο μέρος πραγματοποιείται μια βιβλιογραφική ανασκόπηση της διαταραχής του αυτισμού και των συσχετισμένων λειτουργιών, της εκπαίδευσης παιδιών με ΔΑΦ και των υπαρχόντων υποστηρικτικών μέτρων γι’ αυτή καθώς επίσης και του θεσμού της παράλληλης στήριξης. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται ο σχεδιασμός και τα αποτελέσματα της έρευνας που πραγματοποιήθηκε μέσω της χορήγησης δυο ερωτηματολογίων, ενός απευθυνόμενου στους εκπαιδευτικούς της σχολικής τάξης και ενός στους συνοδούς παράλληλης στήριξης. Από την έρευνα προκύπτουν σημαντικά ευρήματα που αφορούν τόσο στη σημασία της παράλληλης στήριξης για την κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη των μαθητών με ΔΑΦ, όσο και στη σημασία της κατάρτισης των εμπλεκόμενων εκπαιδευτικών. Ωστόσο, ελλιπής χαρακτηρίζεται η κατάρτιση των οικογενειών των μαθητών με ΔΑΦ . Επιπρόσθετα, αναφορά γίνεται στα συναισθήματα που προκύπτουν από την αλληλεπίδραση αυτή στις δυο κατηγορίες εκπαιδευτικών και την αποδοχή των συνοδών ΠΣ από το μαθητικό σύνολο. Η εφαρμογή της ΠΣ φαίνεται να διαφέρει σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, κάτι που πιθανώς οφείλεται στην ελλιπή κάλυψη των απαραίτητων υποστηρικτικών πόρων και μέσων από τον κρατικό μηχανισμό. Τέλος, στη συζήτηση μεταξύ άλλων παρατίθενται και παραλληλίζονται κοινά στοιχεία που προκύπτουν από τις απαντήσεις των δύο εκπαιδευτικών φορέων , ενώ ακόμα γίνεται λόγος για τη δράση που δύναται να αναλάβει ο κρατικός μηχανισμός προκειμένου να ενισχύσει την ποιοτική εφαρμογή της παράλληλης στήριξης
