Επανεκπαίδευση ισορροπίας από διάστρεμμα ποδοκνημικής. Σύγκριση σύγχρονων και μη μεθόδων αντιμετώπισης

Abstract

Η βλάβη των έξω συνδεσμικών στοιχείων της ποδοκνημικής που χαρακτηρίζεται ως διάστρεμμα, αποτελεί την συχνότερη κάκωση ιδιαίτερα σε αυτούς που ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες και έχει υπολογιστεί ότι αποτελεί το 15 % του συνόλου των αθλητικών κακώσεων. Στην καλαθοσφαίριση αποτελεί το 45% των κακώσεων (Γρίβας 2002), στο ποδόσφαιρο αποτελεί το 29% ( Stergioulas 2004, Gross 2002), ενώ στο στίβο το ποσοστό του τραυματισμού της ποδοκνημικής είναι μόλις 12% (Παπαλαδά και Μαλλιαρόπουλος 2001).Έχει υπολογισθεί ότι 25.000 άνθρωποι παθαίνουν διάστρεμμα καθημερινά (Rimando 2004). Συχνά η ανεπαρκή θεραπεία έχει ως αποτέλεσμα τη χρόνια αστάθεια και τα επαναλαμβανόμενα διαστρέμματα( Dootehai et al 2005). Έτσι λοιπόν θα πρέπει να εξεταστεί η αποτελεσματικότητα των φυσικοθεραπευτικών μέσων που χρησιμοποιούνται με στόχο την ολοκληρωμένη λειτουργική αποκατάσταση ατόμων με αυξημένες λειτουργικές απαιτήσεις. Στις μεθόδους φυσικοθεραπευτικής αποκατάστασης για το σκοπό αυτό περιλαμβάνονται η εκγύμναση ισορροπίας και ιδιοδεκτικότητας, εφαρμογή ναρθήκων και η χρήση τεχνικών mulligan, λάστιχα και η χρήση ΚΑΡΠΑ. Συνδυασμός αυτών των τεχνικών κρίνεται απαραίτητος για ένα πρόγραμμα αποκατάστασης το οποίο θα είναι αποτελεσματικό για τον έλεγχο της λειτουργικής αστάθειας σε ασθενείς με διάστρεμμα ποδοκνημικής. Η παρούσα εργασία αναφέρεται στις διαθέσιμες μεθόδους φυσικοθεραπευτικής αξιολόγησης και αντιμετώπισης ασθενών με διάστρεμμα ποδοκνημικής και αξιολογεί την αποτελεσματικότητα και το μηχανισμό δράση τους. Αναφέρονται διάφοροι τρόποι αξιολόγησης που είναι αποτελεσματικοί για την ανίχνευση των λειτουργικών ελλείψεων και οι τρόποι αυτοί περιλαμβάνουν διάφορες κλίμακες αλλά και δοκιμές έτσι ώστε να καθοριστούν τα ελλείμματα και να σχεδιαστεί ένα αποτελεσματικό πρόγραμμα αποκατάστασης για τη γρήγορη επάνοδο του ασθενή στις αθλητικές του δραστηριότητες αλλά και στις δραστηριότητες καθημερινής ζωής. Αναφέρεται ότι η αποτελεσματικότητα της κατάρτισης ισορροπίας αποδεικνύεται ιδιαίτερα σημαντική λόγω του ότι μειώνει τον κίνδυνο επανατραυματισμού και η μη συμμετοχή σε πρόγραμμα αποκατάστασης ισορροπίας αυξάνει τον κίνδυνο επανατραυματισμού που καθίσταται δύο φορές πιο υψηλός. Είναι προφανές λοιπόν ότι έξι έως οχτώ εβδομάδες κατάρτισης ισορροπίας μειώνουν τον κίνδυνο επαναλαμβανόμενου διαστρέμματος. Επιπλέον, η συμμετοχή σε πρόγραμμα δώδεκα εβδομάδων για την εκπαίδευση της ιδιοδεκτικότητας με χρήση πλατφόρμας δύναμης σε ασθενείς με μονομερή λειτουργική αστάθεια είχε ως αποτέλεσμα να βελτιώσει την ιδιοδεκτικότητα αλλά και την σταθερότητα των ασθενών. Ακόμα, η εφαρμογή ελαστικής περίδεσης στην ιδιοδεκτικότητα είχε θετική επίδραση εξαιτίας του σφικτού δεσίματος γύρω από κάτω άκρο και είχε θετική επίδραση στη λειτουργική ικανότητα. Θετική ήταν επίσης και η εφαρμογή ναρθήκων όσον αφορά την ισορροπία αλλά και την ηλεκτρομυογραφική ενεργοποίηση των μυών του κάτω άκρου και η σύντομη και μακροπρόθεσμη εφαρμογή των ναρθήκων δεν εμποδίζει την απόδοση και να μπορεί να τη βελτιώσει. Επιπρόσθετα η χρήση λάστιχων προάγει την δύναμη και ισορροπία. Τέλος, η εφαρμογή ειδικών τεχνικών mulligan δεν είχαν καμία απολύτως επίδραση στον πόνο αλλά βοήθησαν στην ραχιαία κάμψη. Βέβαια η συνδυασμένη εφαρμογή των τεχνικών είχε θετικά αποτελέσματα στη ραχιαία κάμψη και στον πόνο και συνδυασμένη εφαρμογή συμβατικής θεραπείας και τεχνικών κινητοποίησης αποδείχθηκε ότι μειώνει τον πόνο καθώς και τη βελτίωση της λειτουργικότητας.