Επιτομή:
Ο σακχαρώδης διαβήτης θεωρείται μία μεταβολική νόσος, η οποία είτε προσβάλει άτομα μικρής ηλικίας είτε μεγαλύτερης. Η αιτιολογία της είναι πολυπαραγοντική. Κυρίως ευθύνονται κληρονομικοί παράγοντες, αλλά και περιβαλλοντικοί, καθώς και ορμονικές διαταραχές. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι αντιμετώπισης της συγκεκριμένης νόσου που όμως η επιτυχία τους κρίνεται κυρίως από το πόσο συνεργάσιμος θα αποδειχθεί ο κάθε ασθενής. Κάτι τέτοιο εξαρτάται και από την ψυχολογία του ,καθώς και από της αντιμετώπιση του οικογενειακού του περιβάλλοντος κατά πρώτο λόγο, και έπειτα του ευρύτατου φιλικού περιβάλλοντος του ,χωρίς αυτό να είναι απόλυτο, καθώς σε ορισμένες περιπτώσεις όπως αυτές των νεαρών διαβητικών ασθενών, θα μπορούσε να συμβάλει στην καλή γλυκαιμική του ρύθμιση και η αντιμετώπιση του εκπαιδευτικού προσωπικού. Ο ρόλος του νοσηλευτή στην περίπτωση των διαβητικών ασθενών κρίνεται πολύ χρήσιμος, καθώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας από τους καθοδηγητές του ατόμου με σακχαρώδη διαβήτη. Εκτός από την πρακτική βοήθεια που μπορεί να προσφέρει στα διαβητικά άτομα , ανήκει στην ομάδα εκείνων που θα επωμιστούν την φροντίδα του διαβητικού ασθενούς όχι μόνο σωματικά ,αλλά και ψυχολογικά καθοδηγώντας σωστά αυτό και τα μέλη της οικογένειας του. Μέσα στα πλαίσια της εκπαίδευσης για τη σωστότερη γλυκαιμική ρύθμιση ενός ασθενούς με σακχαρώδη διαβήτη, δεν είναι αρκετό μόνο να ακολουθεί σωστά της οδηγίες για τη λήψη της ινσουλίνης και των αντιδιαβητικών φαρμάκων ,αλλά θα πρέπει να προσαρμόσει ολόκληρη την καθημερινότητα του στο νέο τρόπο ζωή που του επιβάλλεται. Δεδομένων των παραπάνω, ο διαβητικός ασθενής, θα πρέπει να αναπροσαρμόσει τον τρόπο διατροφής αλλά και άσκησης του, για να πετύχει το βέλτιστό επίπεδο διαβίωσης.
