Αναγκαστικές συμβάσεις εργασίας

Abstract

Ο νόμος 2643/1998 σχετικά με τη μέριμνα για την απασχόληση προσώπων ειδικών κατηγοριών αποτελεί μια έκφανση του κοινωνικού κράτους στη βάση που καθορίζει το άρθρο 21 του Συντάγματος για την προστασία της πολύτεκνης οικογένειας, των αναπήρων, των αναπήρων και θυμάτων πολέμου και ειρηνικής περιόδου και τέκνων τους και αποσκοπεί στην ενίσχυση της εργασιακής απασχόλησης ατόμων των παραπάνω ομάδων. Η σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ως διαρκής ενοχική σύμβαση που είναι ρυθμίζεται από τους ίδιους, κατ’ αρχήν, γενικούς κανόνες που ρυθμίζουν και κάθε άλλη διαρκή ενοχική σύμβαση. Οι γενικοί αυτοί κανόνες διαφοροποιούνται ανάλογα με τις ιδιορρυθμίες που παρουσιάζουν οι διάφορες κατηγορίες των συμβάσεων και η διαφοροποίηση αυτή γίνεται πιο έντονη σε ορισμένες ειδικές περιπτώσεις λόγω των ιδιότυπων χαρακτηριστικών τους. Η σύμβαση εξαρτημένης εργασίας χαρακτηρίζεται από το προσωπικό στοιχείο που επικρατεί σ’ αυτήν καθώς και από την οξεία αντίθεση των συμφερόντων που αντιπροσωπεύουν τα συμβαλλόμενα μέρη (εργοδότης-εργαζόμενος/ μισθωτός), αντίθεση που διακρίνεται από έντονο κοινωνικό χαρακτήρα , αλλά και από τη μεγάλη κοινωνική σημασία της, αφού συνήθως η σύμβαση εργασίας αποτελεί το κύριο μέσο βιοπορισμού και συντήρησης του εργαζομένου και της οικογένειάς του. Η μελέτη μας θα επικεντρωθεί κυρίως στις σημερινές ισχύουσες διατάξεις του Ν. 2643/1998 περί αναγκαστικών τοποθετήσεων εργαζομένων, οι οποίες δημιουργούν ιδιαίτερα προβλήματα στις επιχειρήσεις καθόσον για να ανταπεξέλθουν στον κοινωνικό τους ρόλο καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα δύσχρηστο και απρόσωπο μηχανισμό που αντί να υποστηρίζει δυσχεραίνει τις αρμονικές εργασιακές σχέσεις.