Επιτομή:
Πολλά παιδιά τυπικής ανάπτυξης, και κυρίως τα παιδιά προσχολικής ηλικίας δύο έως έξι ετών, παρουσιάζουν δυσρυθμίες στην ομιλία τους, χωρίς αυτές να είναι απαραίτητα παθολογικές ή να οδηγούν στη διάγνωση κάποιας διαταραχής ομιλίας ή λόγου. Οι φυσιολογικές αυτές δυσρυθμίες έχουν μελετηθεί εκτενώς στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία, ωστόσο δεν απασχόλησαν μέχρι στιγμής τους ερευνητές στη χώρα μας.
Σκοπός:Βασικός στόχος της συγκεκριμένης έρευνας είναι η ποιοτική και ποσοτική διερεύνηση των δυσρυθμιών της ομιλίας που παράγουν μονόγλωσσα παιδιά προσχολικής ηλικίας από δύο έως έξι ετών τυπικής ανάπτυξης στην ελληνική γλώσσα.
Μεθοδολογία: Συγκεντρώθηκε δείγμα ομιλίας 500 λέξεων από 50 μονόγλωσσα παιδιά τυπικής ανάπτυξης ηλικίας 2-6 ετών, με μητρική γλώσσα την ελληνική, τα οποία κατανεμήθηκαν σε 5 ηλικιακές ομάδες. Κάθε ηλικιακή ομάδα αποτελούταν από 10 παιδιά εκ των οποίων τα 5 ήταν αγόρια και τα 5 κορίτσια. Το δείγμα ομιλίας συγκεντρώθηκε με τις εξής δραστηριότητες : ελεύθερη συζήτηση, περιγραφή εικόνας και αφήγηση ιστορίας. Εν συνεχεία, τα δείγματα αναλύθηκαν ως προς το είδος και τη συχνότητα εμφάνισης δυσρυθμιών ανά είδος και συνολικά, τον ρυθμό ομιλίας και τη διάρκεια δυσρυθμιών για κάθε ηλικιακή ομάδα και φύλο.
Αποτελέσματα:Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι περισσότερες δυσρυθμίες παράγονται από τα παιδιά ηλικίας 3-4 με συχνότητα 37,4%. Στις ηλικίες 2-2;6 εμφανίστηκαν περισσότερες επαναλήψεις λέξης και φράσης, στα 2;7-3 εμφανίστηκαν περισσότερες παρεμβολές και επανάληψη λέξης, ενώ στα τρία τελευταία γκρουπ υπήρχαν περισσότερες παρεμβολές και επαναλήψεις λέξης. Όσον αφορά το φύλο τα αγόρια παρήγαγαν τις περισσότερες δυσρυθμίες με στατιστικά σημαντικές διαφορές στην επανάληψη τμήματος λέξης και επανάληψη τμήματος φράσης. Σχετικά με το Μ.Ο μέγιστων δυσρυθμιών υπήρχε στατιστικώς σηματική διαφορά ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια με τα πρώτα να έχουν μεγαλύτερους χρόνους. Αντίθετα δεν φάνηκε κάποια διαφορά μεταξύ των ηλικιακών ομάδων. Επίσης φάνηκε μιας μέτριας τάξης συσχέτιση ανάμεσα στο Μ.Ο μέγιστων δυσρυθμιών και στο σύνολο αυτών. Αναφορικά με το ρυθμό ομιλίας, αυξανόταν όσο μεγάλωνε η ηλικία του παιδιού ενώ δεν φάνηκε κάποια διαφορά όσον αφορά το φύλο. Τέλος, δεν φάνηκε να υπάρχει συσχέτιση στο ρυθμό ομιλίας και το σύνολο των δυσρυθμιών.
Συμπεράσματα: Ως επί το πλείστον υπήρχε συμφωνία των αποτελεσμάτων με την ήδη υπάρχουσα αγγλόφωνη βιβλιογραφία κάτι που φανερώνει πως οι δυσρυθμίες στο μεγαλύτερο μέρος τους εμφανίζονται με τον ίδιο τρόπο σε διαφορετικές γλώσσες. Το κλινικό όφελος της παρούσας έρευνας δεν είναι άλλο από το ότι η μελέτη του τυπικού πληθυσμού οδηγεί στη δημιουργία νορμών οι οποίες με τη σειρά τους αποτελούν διαφοροδιαγνωστικό εργαλείο.Οι δυσρυθμίες στην ομιλία τυπικά αναπτυσσόμενων παιδιών είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο που συνδέεται στενά τόσο με την ηλικία όσο και με το φύλο, ενώ φαίνεται ακόμα να αλληλεπιδρά με παράγοντες όπως είναι η γλωσσική ανάπτυξη και η ανάπτυξη του κιναισθητικού συστήματος της ομιλίας.
