Επιτομή:
Η εκπαίδευση με την ευρεία έννοια περιλαμβάνει όλες τις δραστηριότητες που έχουν σκοπό την επίδραση με συγκεκριμένο τρόπο στη σκέψη, στο χαρακτήρα και στη σωματική αγωγή του ατόμου.
Από τεχνικής πλευράς, με τη διαδικασία της εκπαίδευσης αποκτώνται συγκεκριμένες γνώσεις, αναπτύσσονται δεξιότητες και ικανότητες και διαμορφώνονται αξίες (ηθική, ειλικρίνεια, ακεραιότητα χαρακτήρα, αίσθηση του δικαίου, αφοσίωση, επαγγελματισμός, υπευθυνότητα, κτλ).
Η εκπαίδευση γίνεται με βάση συγκεκριμένες μεθόδους (θεωρητική διδασκαλία, επίδειξη, ανάθεση εργασιών, πρακτική εξάσκηση, κτλ), σε ένα ειδικά σχεδιασμένο πρόγραμμα, με συγκεκριμένους μαθησιακούς στόχους και είναι οριοθετημένη χρονικά.
Η εκπαίδευση οφείλει να είναι μακρόπνοη, συνεκτική στη διάρθρωση και στο περιεχόμενο, λειτουργική, γενναιόδωρη στις δαπάνες της και όχι παρίας του κρατικού προϋπολογισμού και εξάρτημα των περιστασιακών ευρωπαϊκών προγραμμάτων με τις γνωστές κάθε φορά οδυνηρές συνέπειες (ελλείψεις, κενά, αρρυθμίες, προχειρότητες κ.ά.).
Στην παρούσα εργασία , θα προσπαθήσουμε να αναφέρουμε τα προβλήματα και τις αντιθέσεις ανάμεσα στην προσβασιμότητα, την ποιότητα και την δαπάνη για την παιδεία , κάνοντας παράλληλα μια αναφορά, στην φορολόγηση των πολιτών για την εκπαίδευση ως αναπαλλοτρίωτο δημόσιο αγαθό.
