Επιτομή:
Εισαγωγή: Τις τελευταίες δεκαετίες, με την εξέλιξη της βιολογικής και κυτταρολογικής γνώσης, έχει κατανοηθεί και τεκμηριωθεί, ο μηχανισμός που αναπτύσσει ο ανθρώπινος οργανισμός σε διάφορες βιοχημικές συστάσεις. Μια από αυτές τις περίπλοκες διεργασίες αποτελεί και η διαδικασία του Μεταβολισμού. Απευθύνεται στη μετατροπή των θρεπτικών συστατικών σε γλυκόζη και στην απορρόφηση της εντός των κυττάρων. Σήμερα όμως, ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού παρουσιάζει την λεγόμενη «Αντίσταση στη Ινσουλίνη». Συναντάται με τον όρο «Σακχαρώδης Διαβήτης» και περικλείει μια δυσλειτουργία μεταξύ του πάγκρεας και της ινσουλίνης που παράγεται, με αποτέλεσμα την μη φυσιολογική ρύθμιση της γλυκόζης στα κύτταρα. Προέκταση αυτού του προβλήματος αποτελεί η συσσώρευση σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και η επέκταση της βλάβης στα διάφορα συστήματα του οργανισμού.
Σκοπός: Στην παρούσα εργασία στόχος είναι η καταγραφή της Νοσηλευτικής Φροντίδας ατόμων που φέρουν Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου II, μια από τις τρεις υποκατηγορίες με τις οποίες εκδηλώνεται στον πληθυσμό το μεταβολικό νόσημα.
Μεθοδολογία: Πραγματοποιήθηκε βιβλιογραφική ανασκόπηση των τελευταίων χρόνων και αναζήτηση ερευνητικών μελετών και άρθρων έτσι ώστε με έμφαση στην επιδημιολογική εξάπλωση της νόσου να γίνει αντιληπτή και κατανοητή η αναγκαιότητα ενεργειών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, ώστε να μειωθούν τα ποσοστά νοσηρότητας καθώς η ασθένεια στο θεραπευτικό πλάνο δεν παρουσιάζει πλήρη ίαση. Επιπλέον παραχωρείται ένα σύνολο ενημερωτικών και κατευθυντήριων νοσηλευτικών οδηγιών που οφείλουν να ακολουθήσουν οι διαβητικοί - τύπου II – ασθενείς.
Αποτελέσματα: Η θέση του νοσηλευτή ως επαγγελματίας υγείας, αναγνωρίζεται από την φάση γνωστοποίησης της νόσου στον ασθενή μέχρι και την σταθεροποίηση των τιμών σακχάρου στο αίμα. Η ολιστική προσέγγιση του ασθενή περιλαμβάνει τόσο την κατάργηση της ψυχοσυναισθηματικής φόρτωσης που τον διακατέχει όσο και την διαγνωστική και θεραπευτική εκμάθηση των συμπτωμάτων του ώστε να επιτυγχάνεται η έννοια της αυτοφροντίδας στο μέγιστο βαθμό.
Συμπεράσματα: Ο Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου II αποτελεί μια από τις πιο γνωστές ασθένειες, της οποίας ο επιπολασμός μεγιστοποιείται σταθερά, σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτή η διαπίστωση καταδεικνύει ότι πέραν της κληρονομικής του «εξέλιξης» αναγνωρίζονται και άλλες – επίκτητες παράμετροι που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση του (παχυσαρκία, καθιστική ζωή, κάπνισμα και stress). Στις μέρες μας, ο Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου II θεωρείται μια σοβαρή νόσος με πολυάριθμες επιπλοκές στη λειτουργία των οργάνων, ιδίως σε περιστατικά ασθενών που είναι μακροχρόνια «αρρύθμιστοι». Έτσι, το θεραπευτικό πλάνο των ασθενών περιλαμβάνει κυρίως την φαρμακευτική αγωγή, σε συνδυασμό με την μείωση του βάρους, την παρότρυνση για φυσική άσκηση και την πρόληψη και θεραπεία των επιπλοκών που ενδέχεται να ακολουθήσουν.
