Επιτομή:
Εισαγωγή: Οι ενδονοσκομειακές λοιμώξεις (Ε.Λ.) αποτελούν μια ασύμμετρη απειλή στο χώρο της δημόσιας υγείας οδηγώντας στο θάνατο χιλιάδες ασθενών παγκοσμίως. Έχουν επιπρόσθετο τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος αφού οι επιπλοκές και η επιπρόσθετη παραμονή στο νοσκομείο, διαταράσσουν την ομαλή ροή της αποθεραπείας ασθενών και των οικείων τους. Οι Ε.Λ., διακρίνονται γενικά σε ουρολοιμώξεις, λοιμώξεις χειρουργικής τομής, αναπνευστικού και αίματος. Το μέγεθος του προβλήματος έχει αποκτήσει διαστάσεις στις μέρες της πολυανθεκτικότητας των αντιβιοτικών, αφού η χρήση αντιμικροβιακών ουσιών δεν συνιστά πλέον ουσιαστική απάντηση στο πρόβλημα. Οι μικροοργανισμοί έχουν αναπτύξει εξαιρετικούς επικαλυπτόμενους μηχανισμούς άμυνας, καθιστώντας τα περισσότερα αντιβιωτικά ανίκανα να λειτουργήσουν. Σε συνδυασμό με τις ειδικές συνθήκες του ξενιστή (ανοσοκαταστολή, φαρμακοκαταστολή) γίνεται σαφές ότι απαιτούνται νέες κατευθυντήριες γραμμές για την αντιμετώπιση των λοιμώξεων στο νοσοκομείο.
Σκοπός: H ανάλυση του ρόλου του νοσηλευτή σε αυτό το σύνθετο πρόβλημα.
Συμπεράσματα: Ο νοσηλευτής είναι ο πρώτος κρίκος στην παροχή φροντίδας υγείας του ασθενούς πρέπει να είναι εκπαιδευμένος στο πρόβλημα και να κατέχει εξειδικευμένες γνώσεις μικροβιολογίας για να διαχειριστεί στοιχεία της λοίμωξης αλλά και για να επικοινωνήσει με σαφήνεια με τους υπόλοιπους επαγγελματίες υγείας αλλά και την ιεραρχία της νοσηλευτικής μονάδες την πορεία μιας και το γεγονός αυτό απαιτεί συστηματική εκπαίδευση και γνώση. Οι εθνικές και παγκόσμιες μελέτες, δεν είναι εννιαίες και ενώ αναγνωρίζουν το προβλήμα, δεν παρέχουν συγκεκριμένες συστάσεις. Αυτό το κενό στην αδυναμία εφαρμογής, προσδιορίζεται μόνο στην πρόσφατη ανάλυση της Αμερικανικής Νοσηλευτικής Εταιρίας (American Nursing Association, Α.Ν.Α.), όπου γίνονται σαφείς προτάσεις για την γνώση του νοσηλευτή στην πρόληψη και στην θεραπεία. Μολονότι η μελέτη της Α.Ν.Α. έχει ως εστίαση στην επιστασία αντιβιοτικών στις νοσοκομειακές μονάδες αποτελεί μοναδικά παγκόσμια περίπτωση αρχών και πρακτικών που επιτρέπουν στο νοσηλευτικό προσωπικό να προβλέψει και να εφαρμόσει συγκεκριμένα και πλήρη πρωτόκολλα. Tα κενά γνώσης συνεχίζουν να υπάρχουν, μολονότι πως η παρουσία των νοσηλευτών κλίνης βελτιώνεται ενώ η έρευνα προχωρά. Η μεθοδολογία υπάρχει για να σταθεροποιηθεί σε πρώτη φάση και να μειωθεί σε δεύτερη ο αριθμός των Ε.Λ., επιτρέποντας στις νοσοκομειακές μονάδες να ασχοληθούν με άλλα εξίσου σημαντικά ιατρικά προβλήματα και πράξεις, αφού σημαντικός αριθμός λοιμώξεων θα είναι υποέλεγχο.
