Επιτομή:
Η παρούσα έρευνα έχει να κάνει με την προσβολή των βραγχιακών τόξων για τα είδη τσιπούρα (Sparus aurata) και λαβράκι (Dicentrarchus labrax) από μονογενή τρηματώδη παράσιτα σε διάστημα έξι μηνών καθώς και την ιστολογική απεικόνιση των βραγχίων από αυτά.
Σα μονογενή τρηματώδη παράσιτα ευνοούνται από τις ιδανικές συνθήκες που επικρατούν στην Μεσόγειο σε εντατικές καλλιέργειες . υχνό πρόβλημα αποτελεί η προσβολή της Σσιπούρας (Sparus aurata) από τα μονογενή παράσιτα Furnestinia echeneis και το MIcrocotyle chrisophrii και στο λαυράκι (Dicentrarchus labrax) από το μονογενή παράσιτο Diplectanum aeguans.
Σα μονογενή τρηματώδη παράσιτα είναι παθογόνοι οργανισμοί οι οποίοι παρασιτούν στα βράγχια των παραπάνω ψαριών που χρησιμοποιούν σαν ξενιστές. Ο βιολογικός κύκλος των μονογενών τρηματωδών εξαρτάται από την θερμοκρασία του νερού και με χρονική διάρκεια ένα με δύο μήνες. Σους χειμερινούς και τους φθινοπωρινούς μήνες σε συνδυασμό με κακές συνθήκες υγιεινής παρατηρούνται αυξήσεις στους πληθυσμούς των παρασίτων.
Σα κλινικά συμπτώματα των μονογενών τρηματωδών παρασίτων είναι ο ερεθισμός των βραγχίων με αποτέλεσμα ο οργανισμός των ψαριών να αντιδρά με υπερπλασία του επιθηλίου και με παραγωγή βλέννας. Η μεγάλη σε αριθμό συγκέντρωση των παρασίτων προκαλεί αναπνευστικά συμπτώματα όπως η συρροή των ψαριών στα πιο οξυγονωμένα μέρη των κλωβών και στην επιφάνεια καθώς και διάταση των βραγχιοκαλυμμάτων και ασφυξία.
Η πρόληψη της παρασίτωσης σε κλωβούς γίνεται με τακτική εξέταση των ψαριών για τυχών αύξηση τους και με προληπτική θεραπεία. Μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα η αντιμετώπιση των εξωπαρασιτώσεων γινόταν με φορμόλη, η οποία εφαρμόζεται άμεσα στο νερό σε συγκεκριμένες συγκεντρώσεις. Πλέον γίνεται χρήση αντιπαρασιτικών παρόμοιας φιλοσοφίας τα οποία δρουν μέσω εμβάπτισης των οργανισμών σε αυτά.
Σα αποτελέσματα του πειράματος μετά από 6 μήνες δειγματοληψιών, έδειξαν ότι τα μονογενή τρηματώδη παράσιτα έχουν μια πτωτική τάση τους χειμερινούς μήνες λόγο πτώσης της θερμοκρασίας και έχουν έξαρση όταν αυτή αυξάνεται.
ABSTRACT
The present research deals with the infection of the gills’ arc in the species of sea bream (Sparus aurata) and sea bass (Dicentrarchus labrax) from monogenic flukes in a time period of six months and also with the histological representation of the gills of those species.
The flukes are favored from the ideal climate of the Mediterranean Sea in the intensive fish breeding. A usual problem is the infection of the sea bream (Sparus aurata) from the monogenic parasites Furnestinia echeneis and MIcrocotyle chrisophrii and the infection of the sea bass (Dicentrarchus labrax) from the monogenic parasite Diplectanum aeguans.
The monogenic parasites are pathogenic germs which parasite in the gills of the above-mentioned fishes. The biological cycle of these monogenic parasites depends on the temperature of the water and has a duration of one to two months. During autumn and winter and in combination with bad hygiene conditions there appears to be an escalation of the population of these parasites.
The clinic symptoms of the monogenic flukes are the irritation of the gills which leads to the epithelium’s hyperplasia in the fish and the production of more mucus. The large concentration of parasites causes respiratory problems like the gathering of the fish in more oxygenated areas of the cages and on the surface and also gallant cover swelling which leads to suffocation.
The prevention of infestation in cages is achievable with examination of the fish for possible augmentation of the parasites on a regular basis and with preventive cure. In Greece until recently the treatment of parasites was achieved using formyl, which was channeled directly in the water in specific concentrations. Now, the treatment is being done by using antiparasitic substances of the same concept by bathing the organisms into it.
The results of the experiment after 6 months of sampling, showed that monogenic flukes have a downward drift during winter because of the drop of temperature, and they augment when the temperature rises.
