Επιτομή:
Εισαγωγή: Η περιφερική νευροπάθεια Charcot – Marie – Tooth είναι μια από τις πιο συχνές κληρονομικές νευροπάθειες, η οποία ανήκει στην ευρύτερη ομάδα των νευρομυϊκών παθήσεων. Παρουσιάζει σημαντική γενετική και κλινική ετερογένεια τόσο μεταξύ ατόμων που ανήκουν στον ίδιο τύπο CMT όσο και μεταξύ ατόμων που ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Εξαιτίας της μυϊκής αδυναμίας, των παραμορφώσεων, της ατροφίας, των αισθητικών ελλειμμάτων καθώς και άλλων αποκλίσεων από το φυσιολογικό επηρεάζονται δυο σημαντικές λειτουργίες, η ισορροπία και η βάδιση.
Σκοπός: Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ολοκληρωμένη εικόνα για τις φυσικοθεραπευτικές παρεμβάσεις οι οποίες είναι αποτελεσματικές για την βελτίωση της ισορροπίας και βάδισης στους ασθενείς με CMT. Συνεπώς, η παρούσα ανασκόπηση θα έχει σαν στόχο να παρουσιάσει την φυσικοθεραπευτική αξιολόγηση για τον έλεγχο της ισορροπίας και της βάδισης με τα διαθέσιμα μέσα αξιολόγησης και διαδικασίες καθώς και την συλλογή όλων των αποτελεσματικών και τεκμηριωμένων πληροφοριών που αφορούν τις φυσικοθεραπευτικές παρεμβάσεις για τη βελτίωση αυτών των δυο παραμέτρων.
Μεθοδολογία: Για την πραγματοποίηση αυτής της βιβλιογραφικής ανασκόπησης χρησιμοποιήθηκαν οι έγκυρες ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων PubMed, MEDLINE, Google Scholar και Science Direct, ώστε να βρεθούν έγκυρες και αξιόπιστες μελέτες για την ανάλυση της παρούσας εργασίας.
Συζήτηση-Συμπεράσματα: Η πολυνευροπάθεια CMT χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλία στα πρότυπα βάδισης και οι αιτίες που οδηγούν στην διαταραχή της ισορροπίας σχετίζονται με έναν συνδυασμό παραγόντων. Οι φυσικοθεραπευτές μπορούν να πραγματοποιήσουν μια λεπτομερή αξιολόγηση για τον προσδιορισμό των σημείων και των συμπτωμάτων των ασθενών και μπορούν να επιλέξουν και να συνδυάσουν απλές δοκιμασίες, ερωτηματολόγια, κλίμακες και εργαστηριακό εξοπλισμό για να αξιολογήσουν και να εντοπίσουν τις στρατηγικές βάδισης και την ικανότητα ισορροπίας των ασθενών. Αναφορικά με τις φυσικοθεραπευτικές παρεμβάσεις προκύπτει ότι δεν υπάρχουν ειδικά πρωτόκολλα θεραπείας και συγκεκριμένες κατευθυντήριες οδηγίες. Ωστόσο, αρθρογραφικές πηγές καταγράφουν την αποτελεσματικότητα προγραμμάτων που περιλαμβάνουν βάδιση ή τρέξιμο στον διάδρομο, άσκηση στο εργομετρικό ποδήλατο, διατάσεις, ασκήσεις ενδυνάμωσης των κάτω άκρων, PNF για την ενεργοποίηση του πρόσθιου κνημιαίου, υδροθεραπεία, εστιασμένη μηχανική δόνηση για την ενίσχυση της ιδιοδεκτικότητας, ιδιοδεκτικές ασκήσεις και επανεκπαίδευση της ισορροπίας. Παράλληλα, τα ορθωτικά μέσα και τα βοηθήματα βάδισης φαίνεται να αποτελούν σημαντικό κομμάτι στην αποκατάσταση. Συνολικά, φαίνεται ότι συνδυασμός θεραπευτικών προσεγγίσεων παρέχει βέλτιστα αποτελέσματα και ο φυσικοθεραπευτής θα πρέπει να δημιουργεί εξατομικευμένα προγράμματα θεραπείας.
