Επιτομή:
Εισαγωγή: Το σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής ορίζεται ως η πρόσκρουση της κεφαλής του βραχιονίου οστού στο ακρώμιο, το οποίο αποτελεί ανατομική προέκταση της ωμοπλάτης, βασικού δομικού συστατικού της άρθρωσης του ώμου. Το ακρώμιο αποτελεί τον κύριο μηχανικό παράγοντα, που προκαλεί αρχικά την προστριβή των τενόντων, οι οποίοι καλύπτουν την κεφαλή του βραχιονίου και στην συνέχεια την ρήξη αυτών. Αυτό το επώδυνο σύνδρομο, το οποίο παρατηρείται στην περιοχή του ώμου, προβληματίζει και περιορίζει λειτουργικά τόσο τους αθλητές όσο και το λοιπό σύνολο του πληθυσμού. Έτσι καθίσταται ενά από τα πιο συνηθισμένα σύνδρομα, τα οποία καλούνται οι φυσικοθεραπευτές να αντιμετωπίσουν καθημερινά.
Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσας ανασκόπησης είναι η περιγραφή του συνδρόμου υπακρωμιακής προστριβής, η ανάλυση της αιτιολογίας του και η συγκριτική ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά με την ιδανική φυσικοθεραπευτική προσέγγιση για την αποκατάστασή του. Κατόπιν μελέτης άρθρων και ερευνών με θέμα το σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής, εξετάζονται ποιες παρεμβάσεις είναι αποτελεσματικότερες σε ασθενείς με το υπόψιν σύνδρομο, με γνώμονα την μείωση μέχρι εξαλείψεως των προκληθέντων συμπτωμάτων τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και σε βάθος χρόνο.
Μεθοδολογία: Στην συγκεκριμένη εργασία έχουν συγκεντρωθεί τα κατάλληλα δεδομένα και στοιχεία από τις βάσεις δεδομένων Pubmed, Google Scholar και Cochrane. Κύριο θέμα των άρθρων, είναι η αποτελεσματικότητα των φυσικοθεραπευτικών παρεμβάσεων σε ασθενείς με το σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής. Στην παρούσα ανασκόπηση συμπεριλήφθηκαν άρθρα με ερευνητικά υποκείμενα ηλίκιακού εύρους δώδεκα με εβδομήντα πέντε ετών. Κατόπιν διεξήχθη ανάλυση και αξιολόγηση των επιλεγόμενων άρθρων, όπως και συγκριτική αξιολόγησή τους ως προς την επίδραση των θεραπευτικών παρεμβάσεων.
Συμπέρασμα: Μετά την μελέτη των άρθρων και των ερευνών της ανασκόπησης διαφάνηκε πως οι περισσότερες φυσικοθεραπευτικές παρεμβάσεις έδειξαν βελτίωση και θετικά αποτελέσματα ως προς τα συμπτώματα του συνδρόμου. Συγκεκριμένα η μείωση του πόνου και της ευερεθιστικότητας, η αύξηση της λειτουργικότητας, της κινητικότητας, της μυϊκής ισχύος και του εύρους τροχιάς ήταν τα αποτελέσματα της εφαρμογής των φυσικοθεραπευτικών παρεμβάσεων, των φαρμακευτικών αγωγών, αλλά και των χειρουργικών επεμβάσεων. Συνοψίζοντας, τα φυσικοθεραπευτικά πλάνα, η φαρμακευτική αγωγή και οι χειρουργικές επεμβάσεις φαίνεται να επιφέρουν εξίσου θετικά αποτελέσματα. Ως εκ τούτου, προτείνεται, όπως αρχικά προτιμάται η συντηρητική θεραπεία μέσω των φυσικοθεραπευτικών παρεμβάσεων σε ασθενείς με το σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής ούτως ώστε να αποφεύγεται στο μέγιστο δυνατό βαθμό η φαρμακευτική χορήγηση και οι χειρουργικές παρεμβάσεις.
