Επιτομή:
Εισαγωγή: Η κολύμβηση είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα αγωνιστικά αθλήματα, που προσφέρει ισορροπημένη ανάπτυξη στο μυϊκό σύστημα, ευεξία και άριστη σωματική κατάσταση. Παρ ’όλα αυτά δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου οι αθλητές της κολύμβησης ταλαιπωρούνται από διάφορους τραυματισμούς. Η συγκεκριμένη πτυχιακή εργασία θα αναφερθεί στον «ώμο του κολυμβητή», όρος που περικλείει ένα φάσμα παθήσεων της ωμικής ζώνης με κυριότερη το σύνδρομο υπακρωμιακής πρόσκρουσης. Η εργασία θα εστιάσει στην συχνότητα εμφάνισης του συνδρόμου σε συνδυασμό με την προπονητική διαδικασία, στον μηχανισμό κάκωσης και στις φυσικοθεραπευτικές τεχνικές για την μείωση του πόνου και την αποκατάσταση της λειτουργικότητας του κολυμβητή.
Σκοπός: Σκοπός της ανασκόπησης θα είναι η ανατομική περιγραφή της ωμικής ζώνης, η ανάλυση του μηχανισμού κάκωσης του συνδρόμου υπακρωμιακής πρόσκρουσης καθώς και του προγράμματος αποκατάστασης, ώστε να επιστρέψει ο κολυμβητής στην προ τραυματισμού κατάσταση. Θα δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στις τεχνικές φυσικοθεραπευτικής αποκατάστασης κατά την συντηρητική θεραπεία.
Μεθοδολογία: Για να πραγματοποιηθεί η εργασία, ως πηγές θα χρησιμοποιηθούν βάσεις δεδομένων και μηχανές αναζήτησης βιοϊατρικών και βιοεπιστημονικών θεμάτων, που χαρακτηρίζονται από εγκυρότητα και αξιοπιστία, όπως το PubMed και το Google Scholar, αλλά και εξειδικευμένα βιβλία στον τομέα της υγείας. Στην εργασία που θα ακολουθήσει θα παρουσιαστούν, κυρίως, συστηματικές ανασκοπήσεις, απλές ανασκοπήσεις και τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες για το σύνδρομο υπακρωμιακής πρόσκρουσης σε κολυμβητές ή και στο γενικό πληθυσμό σε περίπτωση που δεν βρεθούν επαρκείς έρευνες για τους κολυμβητές.
Συμπεράσματα: Από την ανάλυση των αποτελεσμάτων των ερευνών σχετικά με την επίδραση των φυσικοθεραπευτικών μεθόδων στην αποκατάσταση του ΣΥΠ, τα συμπεράσματα που προκύπτουν δείχνουν ότι ο διαδερματικός νευρικός ηλεκτρικός ερεθισμός(T.E.N.S), ο θεραπευτικός υπέρηχος, το laser υψηλής συχνότητας, η ελαστική αυτοκόλλητη κινησιοπερίδεση και ο βελονισμός ελάττωσαν τον πόνο, ενώ η επίδραση στην λειτουργικότητα του άκρου αποδείχτηκε στον υπέρηχο, το laser υψηλής συχνότητας και την κινησιοπερίδεση. Αντίθετα, ο διακοπτόμενος υπέρηχος και το laser χαμηλής συχνότητας δεν επιφέρουν θετικά αποτελέσματα. Οι περισσότερες έρευνες αναφέρονται στον γενικό πληθυσμό με ΣΥΠ. Ωστόσο, βρέθηκαν ορισμένες έρευνες για κολυμβητές με το σύνδρομο. Σχετικά με το πρόγραμμα αποκατάστασης, η ενδυνάμωση των σταθεροποιών μυών της ωμοπλάτης είναι επωφελής σε κολυμβητές με ΣΥΠ. Οι ασκήσεις κλειστής και ανοιχτής κινητικής αλυσίδας αποδείχτηκαν αποτελεσματικές σε άτομα με ΣΥΠ, ενώ η δράση των έκκεντρων ασκήσεων βρίσκεται υπό αμφισβήτηση. Σημαντική είναι η εφαρμογή των ειδικών τεχνικών κινητοποίησης και των τεχνικών μαλακών μορίων, αφού μείωσαν τον πόνο και αύξησαν το εύρος τροχιάς σε κολυμβητές που έχουν διαγνωστεί με το σύνδρομο. Τέλος, οι έρευνες για την λειτουργική αποκατάσταση απευθύνονταν σε κολυμβητές με γενικευμένη πάθηση αλλά όχι συγκεκριμένα στο ΣΥΠ, αποτελώντας κίνητρο για μελλοντικές έρευνες.
