Η επίδραση των ειδικών τεχνικών κινητοποίησης στη συντηρητική αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας ισχίου: Ανασκόπηση Αρθρογραφίας

Abstract

Εισαγωγή: Η οστεοαρθρίτιδα αποτελεί την πιο διαδεδομένη πάθηση του 21ου αι. με την άρθρωση του ισχίου να λαμβάνει τη δεύτερη στη σειρά θέση ως πιο συχνή προσβληθείσα άρθρωση. Η οστεοαρθρίτιδα είναι η συνηθέστερη, κυρίαρχη αιτία που οδηγεί σε υποβάθμιση του επιπέδου ποιότητας ζωής, σε χρονιότητα πόνου και σε έλλειψη λειτουργικότητας κατά τη διάρκεια καθημερινών δραστηριοτήτων και αυτοεξυπηρέτησης. Μέχρι τώρα, η πλήρης ίαση δεν υφίσταται και λίγες θεραπευτικές μέθοδοι είναι εμπεριστατωμένες, προσφέροντας βελτίωση και διατήρηση της ποιότητας ζωής. Μία θεραπευτική μέθοδος είναι η φυσικοθεραπεία, με τις ειδικές τεχνικές κινητοποίησης (mobilization techniques) να αποτελούν ένα από τα πιο πολύτιμα εργαλεία της. Οι συγκεκριμένες τεχνικές βάσει ερευνητικών μελετών είναι αποτελεσματικές ως προς το περιορισμένο εύρος τροχιάς κίνησης, την ανακούφιση του αρθρικού πόνου και τη δυσλειτουργικότητα.

Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσας ανασκόπησης είναι να παρουσιάσει την επίδραση της χρήσης των Ειδικών Τεχνικών Κινητοποίησης στην πορεία εξέλιξης των πασχόντων από οστεοαρθρίτιδα ισχίου, ως μονοθεραπεία και ως συνθεραπεία.

Μεθοδολογία: Η αρθρογραφία που συμπεριλήφθηκε, αντλήθηκε από αξιόπιστες επιστημονικές βάσεις δεδομένων, με κυριότερη την PubMed και συμπληρωματικά την Google Scholar και την Pedro. Η αναζήτηση βασίστηκε κυρίως σε τύπους ερευνών, όπως συστηματικές ανασκοπήσεις (systematic reviews), απλές ανασκοπήσεις (reviews), τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες (randomized controlled trials) και μετα-αναλύσεις (meta-analyses). Η ανασκόπηση δεν συμπεριέλαβε άρθρα στα οποία εφάρμοζαν οστεοπαθητικές και χειροπρακτικές τεχνικές και χρησιμοποίησαν το φαινόμενο placebo. Στο ειδικό μέρος εντάχθηκαν άρθρα που ασχολήθηκαν αποκλειστικά με το ισχίο μέσω παρέμβασης και ανήκαν στην αγγλική δημοσιευμένη αρθρογραφία της τελευταίας δεκαετίας. Η αναζήτηση πραγματοποιούταν διά μέσω χρήσης λέξεων-κλειδιών και συνδυασμών τους.

Συμπεράσματα: Οι δύο συγγραφείς δεν κατάφεραν να αναδείξουν με απόλυτα ξεκάθαρο και επιστημονικώς αποδεκτό τρόπο, τις επιδράσεις των Ειδικών Τεχνικών Κινητοποίησης ως συντηρητική αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας ισχίου, λόγω εκτεταμένης έλλειψης αρθρογραφίας της τελευταίας δεκαετίας. Οι αριθμητικά λίγες και σχετικές ερευνητικές μελέτες, παρουσιάζουν ιδιαίτερη ανομοιογένεια, με αποτέλεσμα να μη συγκλίνουν μεταξύ τους σε όχι κάτι περισσότερο από τα συμπεράσματα της ήδη υπάρχουσας αρθρογραφίας ως προς τη βελτίωση του πόνου, του εύρους τροχιάς και άρα της λειτουργικότητας του ασθενούς. Επίσης, διαπιστώθηκε μεγάλη διαφοροποίηση ως προς την εφαρμοσιμότητα των τεχνικών από τους κλινικούς θεραπευτές με μη αναφορά του κλινικού συλλογισμού της στην πλειονότητα των μελετών. Η ευρεία κλινική εφαρμοσιμότητα των τεχνικών και η παγκόσμια έκταση της πάθησης της οστεοαρθρίτιδας, απαιτούν τον εμπλουτισμό των ερευνητικών μελετών επάνω στη συγκεκριμένη θεματολογία. Η στατιστική σημαντικότητα μεταξύ των διαφορών του πριν και του μετά των παρεμβάσεων σχεδόν σε όλα τα αποτελέσματα των αποδεκτών άρθρων, καθοδήγησε τους συγγραφείς να καταλήξουν στα εξής: η δύναμη εφαρμογής των τεχνικών πρέπει να μεταβάλλεται ανάλογα με το επιθυμητό αποτέλεσμα και η χρήση των Ειδικών Τεχνικών Κινητοποίησης συνθεραπευτικά με τη Θεραπευτική Άσκηση, επιφέρει μακροπρόθεσμα ανακούφιση πόνου, αύξηση εύρους τροχιάς κίνησης και βελτίωση λειτουργικότητας στους ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα ισχίου, σε αντίθεση με τη μονοθεραπευτική χρήση των τεχνικών.