Επιτομή:
Εισαγωγή: Ο πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος (ΠΧΣ) αποτελεί τον βασικό σταθεροποιητικό παράγοντα της άρθρωσης του γόνατος ενάντια στην πρόσθια μετατόπιση του οστού της κνήμης σε σχέση με το μηριαίο οστούν. Η ρήξη του αποτελεί έναν σοβαρό τραυματισμό, ο οποίος παρατηρείται κατά κύριο λόγο σε νεαρούς και δραστήριους ενήλικες και ειδικά σε αθλητές, επαγγελματίες και ερασιτέχνες.
Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσας διατριβής είναι η πραγματοποίηση μιας συστηματικής ανασκόπησης της σύγχρονης βιβλιογραφίας προκειμένου να διερευνηθεί η αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων πρόληψης της ρήξεως του προσθίου χιαστού συνδέσμου καθώς και των προγραμμάτων αποκατάστασης μετεγχειρητικά των αθλητών που έχουν υποστεί ολική ρήξη.
Μέθοδος: Το μεθοδολογικό εργαλείο το οποίο χρησιμοποιήθηκε για να πραγματοποιηθεί η παρούσα μελέτη είναι η συστηματική ανασκόπηση της βιβλιογραφίας. Διερευνήθηκαν οι βάσεις επιστημονικών δεδομένων Pubmed / NCBI, CochraneLibraryκαι GoogleScholar.Οι λέξεις – κλειδιά (meshterms) οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για την αναζήτηση των σχετικών δημοσιευμένων άρθρων ήταν οι: ACLtear/rupture, rehabilitationprograms, prevention, athletes, σε διάφορους συνδυασμούς μεταξύ των, με τα διαζευκτικά ANDή OR. Τα κριτήρια ένταξης στην μελέτη ήταν οι δημοσίευση των άρθρων τα τελευταία 15 έτη, η αγγλική γλώσσα καθώς και οι πρωτότυπες κλινικές μελέτες (τυχαιοποιημένες ή μη), καθώς και ανασκοπήσεις της βιβλιογραφίας. Από την άλλη πλευρά, αποκλείστηκαν οι παρουσιάσεις μεμονωμένων περιστατικών (casereports), καθώς και οι παρουσιάσεις σειρών περιστατικών (caseseries).
Συμπεράσματα: Ένα βασικό όπλο που έχει ο αθλητής για την πρόληψη των τραυματισμών του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου είναι το συστηματικό και σωστά σχεδιασμένο πρόγραμμα προθέρμανσης, το οποίο θα πρέπει να πραγματοποιείται πριν από κάθε προπόνηση ή αγωνιστική δραστηριότητα: ιδανικά η διάρκειά του θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 15 - 20 λεπτά. Εκτός όμως από την αυτή καθ’ εαυτή προθέρμανση, ιδιαίτερα χρήσιμη και αποτελεσματική είναι η ενσωμάτωση μέσα στην κανονική προπόνηση των αθλητών ενός τμήματος το οποίο θα περιλαμβάνει την νευρομυϊκή εκπαίδευση των αθλητών, με πλειομετρικές ασκήσεις, ασκήσεις ενδυνάμωσης του τετρακεφάλου μηριαίου και των οπισθίων μηριαίων μυών και φυσικά ασκήσεων σταθεροποίησης του πυρήνα του σώματος (corestability).
Όσον αφορά τώρα τα μετεγχειρητικά προγράμματα αποκατάστασης, θα πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα, εφόσον φυσικά το επιτρέπει η γενική κατάσταση του ασθενούς.Ισομετρικές ασκήσεις του τετρακεφάλου μηριαίου μυός μπορούν να ξεκινήσουν ήδη κατά την πρώτη μετεγχειρητική εβδομάδα, ενώ οι έκκεντρες (eccentric) ασκήσεις είναι πιο αποτελεσματικές από τις σύγγεντρες (concentric), και είναι ασφαλής η έναρξή τους από την τρίτη μετεγχειρητική εβδομάδα. Εάν αυτό είναι σωστά δομημένο, οι 5 μήνες φαίνεται ότι είναι αρκετοί, ενώ δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η επιμήκυνσή του προσφέρει ουσιαστικά επιπλέον αποτελέσματα.
