Επιτομή:
Εισαγωγή: Ο άνθρωπος καθημερινά δέχεται ένα πλήθος πληροφοριών από το περιβάλλον του. Το 75% των πληροφοριών αυτών οφείλονται στην όραση. Η όραση αποτελεί ένα κύριο μέσω που χρησιμοποιείται από το άτομο για να συλλέξει και να επεξεργαστεί πληροφορίες. Οι οπτικές πληροφορίες ξεκινούν από την βρεφική , πρώιμη παιδική ηλικία και παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ατόμου επηρεάζοντας μελλοντικά την απασχόληση και τις κοινωνικές του προοπτικές. Η εξασθένηση της όρασης ονομάζεται αλλιώς τύφλωση και χωρίζεται σε δυο κατηγορίες μερική και ολική. Παράγοντες της μερικής και της ολικής τύφλωσης μπορεί να είναι κληρονομική ή κοινωνική ή λόγω λοιμώξεων.
Σκοπός: Ο στόχος της παρούσας εργασίας είναι αφενός η διερεύνηση των τρόπων που οι οφθαλμολογικές δυσλειτουργίες (ΟΔ) σε παιδιά επιδρούν στον ψυχισμό και στη γενικότερη ψυχική τους ευημερία και αφετέρου η αναδείξει νοσηλευτικής δραστηριότητας .
Μεθοδολογία: Η διαδικασία που ακολουθήθηκε περιλαμβάνει αναζήτηση βιβλιογραφίας με συλλογή πληροφοριών από επιστημονικά άρθρα, βιβλία, έρευνες και ιστοσελίδες των τελευταίων δέκα ετών.
Αποτελέσματα: Ως αποτέλεσμα της ανασκόπησης της μέχρι πρότινος βιβλιογραφίας, στην ανάδειξη του επιπολασμού των ΟΔ σε παιδιά καθώς και στη μελέτη του τρόπου ανάπτυξης τους είναι η διάγνωση πως τα παιδιά με ΟΔ είναι πιο ευάλωτα στην ανάπτυξη διαταραχών της διάθεσης, γεγονός που φέρει στην επιφάνεια την αναγκαιότητα ύπαρξης συναφών παρεμβάσεων σε σχολικά, και όχι μόνο, πλαίσια. Αποτελεσματικός, επίσης, και ο ρόλος του νοσηλευτή καθώς βοηθά στην πρόληψη και καταπολέμηση των οφθαλμολογικών δυσλειτουργιών ,αναγνωρίζει τα συμπτώματα και υποστηρίζει τον ασθενή σωματικά και ψυχολογικά. Επιπλέον ο ρόλος του είναι διδακτικός καθώς εκπαιδεύει τον ασθενή και το οικογενειακό του περιβάλλον για να μπορέσουν να επανέλθουν στην καθημερινότητα τους.
Συμπεράσματα: Οι χρήσιμες πληροφορίες που προκύπτουν από αυτήν την μελέτη είναι πως η προσαρμοστική συμπεριφορά αυτών των παιδιών παρουσιάζεται μειωμένη, ιδιαίτερα αναφορικά με δεξιότητες που αφορούν την επικοινωνία, την κοινωνικοποίηση και τις καθημερινές δραστηριότητες. Τέλος, η εικόνα σώματος των εν λόγω παιδιών βρέθηκε ότι επηρεάζει δραστικά την αυτοεκτίμηση τους. Περαιτέρω έρευνα είναι απαραίτητη για να δημιουργηθεί μια παρέμβαση ειδικά προσανατολισμένη σε αυτό τον πληθυσμό ώστε να βελτιωθεί στο μέγιστο βαθμό η ποιότητα ζωής τους.
Λέξεις-κλειδιά:
οφθαλμολογικές διαταραχές, παιδιά, ψυχισμός, προσαρμοστικότητα, ρόλος του νοσηλευτή.
