Επιτομή:
Εισαγωγή: Η Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) είναι μία προοδευτικά επιδεινούμενη νόσος που επιβάλλει μια σειρά συμπτωμάτων ποικίλης σοβαρότητας στα άτομα που πάσχουν από αυτήν. Αποτελεί μία από τις κυριότερες αιτίες σοβαρής επιδείνωσης της ποιότητας ζωής και της λειτουργικής κατάστασης ενός ατόμου.
Σκοπός: Ο σκοπός αυτής της αρθρογραφικής ανασκόπησης είναι να αξιολογήσει την ποιότητα ζωής των ασθενών µε ΧΑΠ μέσα από την αξιολόγηση των συμπτωμάτων της πάθησης καθώς και των δραστηριοτήτων που περιορίζονται λόγω αυτών των συμπτωμάτων με την ταυτόχρονη αξιολόγηση των παραμέτρων και παραγόντων που καθιστούν δυσχερέστερη τη ζωή των ασθενών. Επιπρόσθετα, ένας εξίσου σημαντικός σκοπός είναι να βρεθούν τρόποι αντιμετώπισης όλων αυτών των παραγόντων με στόχο τόσο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής όσο και της λειτουργικότητας-αυτονομίας των ασθενών.
Μεθοδολογία: Η συλλογή των πληροφοριών πραγματοποιήθηκε μέσω αναζήτησης άρθρων με αξιόπιστες και πρόσφατες έρευνες δημοσιευμένες σε επιστημονικά περιοδικά από την ελεγμένης ποιότητας σελίδα του PubMed. Τα άρθρα που επιλέχθηκαν αντιπροσωπεύουν την αξιολόγηση της ποιότητας ζωής στη ΧΑΠ αποκλειστικά και όχι τις επιδράσεις άλλων ασθενειών ή ακόμα σε ασθενείς με ΧΑΠ και ταυτόχρονα μια άλλη σοβαρή αναπνευστική ασθένεια όπως άσθμα ή/ και καρκίνος του πνεύμονα τα οποία και δεν συμπεριλήφθηκαν. Τέλος, η εύρεση των κατάλληλων άρθρων πραγματοποιήθηκε με την χρήση συγκεκριμένων- εύστοχων λέξεων κλειδιά όπως : Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) και ποιότητα ζωής.
Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης αρθρογραφικής έρευνας αποδεικνύουν ότι η επιδείνωση της κατάστασης της ΧΑΠ επηρεάζει σημαντικά την ποιότητα της ζωής των ασθενών. Η ΧΑΠ προκαλεί παρεμπόδιση της κυκλοφορίας του αέρα στους πνεύμονες, χρόνιο βήχα με παραγωγή πτυέλων, δύσπνοια, διαταραχή ύπνου καθώς και διαταραχή ψυχολογικής κατάστασης.
Συζήτηση-Συμπεράσματα: Η βασικότερη κύρια αιτία πρόκλησης της ΧΑΠ είναι το κάπνισμα. Λόγω των συμπτωμάτων της χρόνιας ασθένειας υποβαθμίζεται αισθητά η καθημερινότητα του ασθενή αφού υφίσταται σοβαρούς λειτουργικούς περιορισμούς. Από τα αποτελέσματα, συμπεραίνει κανείς ότι είναι σημαντικό να εξετάζεται η ποιότητα της ζωής του ασθενούς σε συνδυασμό με την αξιολόγηση των συμπτωμάτων του.
