Επιτομή:
Εισαγωγή: Το διάστρεμμα ποδοκνημικής είναι ένας από τους συχνότερους τραυματισμούς παγκοσμίως. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που έχει υποστεί έστω και μία φορά διάστρεμμα ποδοκνημικής, αναμένεται να αναπτύξει στη συνέχεια χρόνια αστάθεια ποδοκνημικής. Επιπλέον, στη χρόνια αστάθεια ποδοκνημικής παρατηρούνται πολλαπλά διαστρέμματα, ακόμα και μετά από 12 μήνες από το αρχικό συμβάν, καθώς επίσης πόνος και αστάθεια του άκρου ποδός.
Σκοπός: Ο βασικός σκοπός της εργασίας είναι να παρουσιαστούν τα αίτια της συγκεκριμένης παθολογίας, μέσω της μελέτης και της σύγκρισης όλων των μεθόδων αξιολόγησης και αποκατάστασής της που αναφέρονται στη σχετική αρθρογραφία.
Μεθοδολογία: Για την άντληση στοιχείων, χρησιμοποιήθηκαν οι βάσεις δεδομένων και μηχανές αναζήτησης PubMed και Google Scholar. Το περιεχόμενο των άρθρων που αναζητήθηκαν περιλαμβάνει: Συστηματικές ανασκοπήσεις (systematic reviews), μετά-αναλύσεις (meta-analyses), απλές ανασκοπήσεις (reviews) καθώς και τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες (randomized control trials).
Αποτελέσματα: Μέσα από τις μελέτες που αναλύθηκαν το έλλειμμα ισορροπίας είναι η κύρια αιτία αυξημένου κινδύνου επαναλαμβανόμενου διαστρέμματος ποδοκνημικής. Τα προπονητικά προγράμματα άσκησης, και ισορροπίας, παίζουν επίσης καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία αποκατάστασης μετά από διάστρεμμα ποδοκνημικής.
Συμπεράσματα: Οι δραστηριότητες αποκατάστασης προχωρημένης φάσης θα πρέπει να επικεντρώνονται στην ανάκτηση της φυσιολογικής λειτουργίας. Αυτό περιλαμβάνει ασκήσεις ειδικά για εκείνες που θα εκτελεστούν κατά τη διάρκεια των δραστηριοτήτων. Κάθε πρόγραμμα πρέπει να τροποποιηθεί ώστε να ταιριάζει στις ανάγκες του ατόμου.
