Επιτομή:
Η μεγάλη αύξηση του αριθμού των διαζυγίων τις τελευταίες δεκαετίες διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και η αντίστοιχη αύξηση του αριθμού των παιδιών που ζουν με τον ένα γονέα αποτέλεσαν τη βάση του διεπιστημονικού ενδιαφέροντος (παιδαγωγική, ψυχολογία, παιδιατρική, κοινωνιολογία, νομική, οικονομία, κοινωνική εργασία και κοινωνική πολιτική) για την προσαρμογή των μελών της οικογένειας μετά το χωρισμό. Ως εκ τούτου πρόβαλε η δημιουργία ενός τύπου οικογένειας, της «μονογονεϊκής», η οποία έλαβε διεθνώς ευρύτερες διαστάσεις εξαιτίας της σημαντικής αύξησης των διαζυγίων και σε μικρότερη έκταση λόγω της ύπαρξης ανύπαντρων μητέρων (ελάχιστα έως καθόλου των πατέρων), ενώ ο αριθμός μονογονεϊκών οικογενειών λόγω χηρείας παρέμεινε περίπου σταθερός (Κογκίδου, 1995).
Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των οικογενειών αυτών έχει αυξηθεί δραματικά. Τα συνηθέστερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι οικονομικά και κοινωνικά-ψυχολογικά.
Σε αυτήν την προσπάθεια προσπαθούμε να προσεγγίσουμε την έννοια της μονογονεικότητας, να ανατρέξουμε στην Ελληνική και Ευρωπαική νομοθεσία και στις παροχές – διευκολύνσεις που απορρέουν από την ιδιότητα κάποιου ως μονογονέα αλλά και τέκνου μονογονεικής οικογένειας.
Με τη βοήθεια στατιστικών δεδομένων προσπαθούμε να δούμε η μονογονεικότητα σε τι ποσοστά καταγράφεται τόσο σε περιφερειακό επίπεδο ΕΕ-28 όσο και στη χώρα μας.
Τα προβλήματα και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μονογονείς από το εξωτερικό περιβάλλον, η σχέση ενός μονογονέα με το παιδί ή τα παιδιά του και οι τρόποι αντιμετώπισης όλων των θεμάτων που προκύπτουν στα πλαίσια μιας μονογονεικής οικογένειας.
