Η υποκίνηση των εργαζομένων στα πλαίσια της Δ.Α.Π. και οι εργασιακές σχέσεις που προκύπτουν σε μια επιχείρηση.

Abstract

Οι σύγχρονες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν μια σειρά πολυσύνθετων ζητημάτων ,δεδομένου ότι η οικονομική αστάθεια και οι ανταγωνιστικές πιέσεις δημιουργούν ένα σύνολο αλλαγών, προκλήσεων και ευκαιριών. Η Διοίκηση Ανθρώπινων Πόρων, όπως έχει μετονομαστεί, δίνει έμφαση στην ανάπτυξη και την διατήρηση του ανθρώπινου δυναμικού, στην ανάπτυξη ομαδικής εργασίας και ομαδικού πνεύματος ,στην ίση μεταχείριση των εργαζομένων , στην υποκίνηση και στη δημιουργία ασφαλούς και ευχάριστου περιβάλλοντος εργασίας. Στη συνέχεια θα αναφερθώ στον ρόλος της Διοίκησης Ανθρώπινων Πόρων για τη διοίκηση μιας επιχείρησης ,ο οποίος είναι σημαντικός και βοηθά τις επιχειρήσεις στον αποτελεσματικό ανταγωνισμό. Σημαντικό μέρος της διοίκησης ανθρώπινων πόρων , πέρα από τις αρμοδιότητες και το περιεχόμενο της , αποτελούν, η πρόσληψη εξειδικευμένων ταλαντούχων εργαζομένων που διαθέτουν κίνητρα, η διατήρηση των ικανών ατόμων, η δυνατότητα ανάπτυξης στους εργαζομένους, και η παροχή κινήτρων στους εργαζομένους. Συμμετέχοντας λοιπόν στη διαμόρφωση της επιχειρησιακής στρατηγικής , ο ρόλος του τμήματος των ανθρώπινων πόρων διαμορφώνεται στο να προβλέπει τις ανάγκες και όχι να τις ακολουθεί. Με τη διαδικασία της υποκίνησης, εννοούμε το σύνολο των σχέσεων αλληλεπίδρασης κ αλληλεξάρτησης μεταξύ των αναγκών , κινήτρων και στόχων της. Η υποκίνηση των εργαζομένων δεν έχει στόχο την εξουσία της βούλησης τους αλλά την κατανόηση των αναγκών τους και του τρόπου με τον οποίο σκέφτονται και δρουν. Έπειτα, θα αναφερθούμε στα κίνητρα υποκίνησης των εργαζομένων, που αποτελούν και το καθοριστικό της, σημείο. Οι σύγχρονοι ψυχολόγοι θεωρούν τις ανάγκες και τα κίνητρα σαν μια «καρδιά» της υποκίνησης που εξηγούν ένα σημαντικό μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Από τα παραπάνω γίνεται φανερή η πολυπλοκότητα της υποκίνησης . Ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από ένα μεγάλο αριθμό αναγκών-κινήτρων που προσδιορίζονται όχι μόνο από τη φύση του αλλά και από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και εξελίσσεται. Όλες οι θεωρίες και τα υποδείγματα υποκίνησης που θα αναπτυχθούν στη συνέχεια στηρίζονται σε μια σειρά υποθέσεων που αφορούν την ύπαρξη , τη δημιουργία , την ιεράρχηση και τις σχέσεις των εν λόγω κινήτρων καθώς και τους τρόπους και τη διαδικασία ικανοποίησης τους.

Είναι κοινά παραδεκτό ότι τα συναισθήματα και οι διαθέσεις των ανθρώπων παίζουν σημαντικό ρόλο στον εργασιακό αλλά και κοινωνικό μας βίο. Σε αυτό το σημείο της πτυχιακής εργασίας μας θα αναφέρουμε τους παράγοντες που συμβάλλουν στην επιδείνωση του εργασιακού κλίματος, ώστε να μην αποδίδουν οι εργαζόμενοι. Όταν λοιπόν ο εργαζόμενος δυσκολεύεται να δικαιώσει τις προσδοκίες του προϊσταμένου του ή του εργοδότη διαισθάνεται τον κίνδυνο ότι διακυβεύεται η θέση του ή η υπόληψη του, με αποτέλεσμα την ενεργοποίηση του δυσάρεστου συναισθήματος. Τέλος, θα παρουσιάσω τους λόγους σύγκρουσης μεταξύ εργαζόμενου – εργοδότη και εργαζομένων σε μια ομάδα ως φυσικό επακόλουθο καταστάσεων, οι οποίες επιβάλλουν την υποχρεωτική συνύπαρξη και συνεργασία ατόμων που χαρακτηρίζονται από διαφορετικές αξίες και εμπειρίες, γνώσεις και ικανότητες, στόχους, μέσα στα όρια ενός οργανωτικού χώρου. Σύμφωνα με την παραδοσιακή θεώρηση, οι συγκρούσεις συνιστούν οργανωτικό φαινόμενο, το οποίο πρέπει συστηματικά να αποφεύγεται, καθώς δημιουργούν δυσλειτουργίες και αρνητικές συνέπειες στην αποτελεσματική λειτουργία της επιχείρησης. Σύμφωνα με τη θεώρηση αυτή, οι συγκρούσεις πηγάζουν από τα προβλήματα προσωπικότητας σε συνδυασμό με την αποτυχημένη ηγεσία επιλύονται με τη φυσική απομάκρυνση των συγκρουόμενων μερών ή με την παρέμβαση των ανωτέρων και σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποφεύγονται. Οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτο κομμάτι των ανθρώπινων αλληλεπιδράσεων. Οι ηγέτες μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση των συγκρούσεων, είτε διασφαλίζοντας οφέλη, είτε οδηγώντας στη διάλυση ομάδας. Ένα επιπλέον απαραίτητο στοιχείο στη διαδικασία επίλυσης συγκρούσεων είναι ο χειρισμός των συναισθημάτων. Ο ρόλος της επικοινωνίας στην υπηρεσιακή, προσωπική, κοινωνική ζωή του εργαζομένου αποτελεί σημαντικό παράγοντα βελτίωσης και ανάπτυξης των επικοινωνιακών του ικανοτήτων και δεξιοτήτων που απαιτούνται προκειμένου να συμβιώσει και να συνεργαστεί αρμονικά με τους προϊσταμένους και συναδέλφους του.