Οικονομική κρίση, μισθοί και εργασιακές σχέσεις

Abstract

Με το ξέσπασμα της παγκόσμιας αυτής κρίσης του 2008 και της βαθιάς και μακροχρόνιας ύφεσης που ακολούθησε, συνδυαστικά με τις ιδιαίτερες επιπτώσεις που επέφερε στην οικονομία της Ελλάδας, λόγω του υπόβαθρου που είχε δημιουργηθεί μέσω των παράλογων πολιτικών αποφάσεων των προηγούμενων χρόνων, οδήγησε στην ανάγκη της χώρας για παροχή βοήθειας από τον μηχανισμό στήριξης και το ΔΝΤ με την μορφή δανείων χαμηλών επιτοκίων, υπό την προϋπόθεση να τηρούνται ορισμένες υποχρεώσεις, τα επονομαζόμενα μνημόνια. Στόχος της συγκεκριμένης κίνησης ήταν η διάσωση των τραπεζών, που έπασχαν από έλλειψη ρευστότητας, αλλά και η αποφυγή της Ελλάδας από μια επικείμενη χρεοκοπία. Οι αλλαγές οι οποίες προτάθηκαν και τελικά αποτυπώθηκαν με την μορφή νόμων, αφορούσαν πληθώρα θεμάτων. Ένα βασικό κομμάτι τους αφορούσε την ολική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, με την δικαιολογία, πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για την ανοδική πορεία της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας, όπως και της αύξησης των επενδύσεων. Χαμένοι στο σχέδιο αυτό βρέθηκαν οι Έλληνες εργαζόμενοι, αφού έβλεπαν το ένα εργασιακό δικαίωμα να χάνεται μετά το άλλο, δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί μέσα από πολλούς αγώνες και κόπους δεκαετιών, ενώ την ίδια στιγμή τα ποσοστά ανεργίας σημείωσαν αριθμούς που δεν είχαν σημειωθεί ποτέ στην χώρα μας, τον προηγούμενο αιώνα. Φυσικά, τα υψηλά αυτά ποσοστά, οδήγησαν στην αύξηση της οικονομικής ανέχειας, με το οξύμωρο της περιόδου αυτής όμως, να είναι πως στην κατηγορία της φτώχειας εντάχθηκε και ένας μεγάλος αριθμός απασχολούμενων, των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, λόγω του πολλαπλασιασμού των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.